سازمان پدیده ای است اجتماعی که به طور آگاهانه هماهنگ شده و دارای حد و حدود نسبتا مشخصی بوده که تقریبا به صورت مداوم برای تحقق یک هدف مشترک یا مجموعه ای از اهداف فعالیت می کند. تعریف فوق، به نظر طولانی می آید، پس اجازه دهید آن را به قسمت هایی به هم مرتبط تقسیم و هر کدام را جداگانه تشریح کنیم.

عبارت «به صورت آگاهانه هماهنگ شده دلالت بر مدیریت دارد. «پدیده اجتماعی»، دال بر این معناست که سازمان از افراد یا گروه هایی که با هم در تعامل هستند، تشکیل شده است. الگوهای تعاملی که افراد داخل سازمان از آن تبعیت می کنند، تصادفی به وجود نیامده، بلکه در خصوص آنها قب فکر شده است. از این رو چون سازمان ها پدیده های اجتماعی هستند، الگوهای تعاملی اعضای آنها باید موزون و هماهنگ باشد تا ابهام و سردرگمی به حداقل برسد و در نتیجه اطمینان حاصل شود که وظایف مهم سازمانی انجام می پذیرند. نتیجه آنکه، تعریف ما از سازمان صراحتا مبتنی بر نیاز به هماهنگی در الگوهای تعاملی بین افراد است.

یک سازمان «مرزهای نسبتا مشخصی دارد. این مرزها به مرور زمان می توانند تغییر کنند و ممکن است کاملا واضح و روشن نباشند. اما به هر حال باید مرزهای مشخصی وجود داشته باشند تا بتوان اعضای سازمان را از غیر اعضاء بازشناخت. مشخص شدن چنین مرزهایی از طريق انعقاد قراردادهای رسمی یا غیررسمی بین اعضاء و سازمان صورت می گیرد. در بیشتر جاهایی که استخدام برای دریافت حقوق و دستمزد صورت می گیرد، نوعی قرارداد رسمی منعقد می شود. در سازمان های اجتماعی یا سازمان های داوطلبانه افراد در ازای اعتباری که کسب می کنند یا رضایتی که از کمک به دیگران احساس می کنند، کاری را انجام می دهند. در هر حال، سازمان مرزی دارد که به مدد آن می توان اعضاء را از غیر اعضاء بازشناخت.

افراد با سازمان «پیوند مستمر» دارند، اما این پیوند مستمر، عضویت مادام العمر را تضمین نمی کند، بلکه برعکس، سازمانها دائما در اعضای خود تغییر و تحولاتی صورت می دهند،