کتاب مصالح و ساختمان

ساختار مجازی ای که مهندس معمار به کمک پلانهاء مقاطع و نما از ساختمان تصویر می نماید، موجودیت هندسی آن را به نمایش می گذارد.

طراح در اولین قدمهای شکل گیری هندسی بنا در نقشه ها، هویت ساختمان را به کمک ابزار فیزیکی که در اختیار دارد جان می بخشد این ابزار دارای دو وجه متمایز فنی و هنری هستند. حساسیت های زیبایی شناسانه برای روح بخشیدن به ساختمان که بیشتر به همراه چارچوب های هندسی و فرم در بنا به کمک انتخاب مصالح دلخواه دست یافتنی هستند، گاه با چارچوب های خشک فنی خود را در تضاد می یابند. در اینجا قدرت مهندس معمار در انتخاب صحیح مصالحی که در روی فن و هنر را در کنار هم بنشاند تعیین کننده خواهد بود.

با توجه به این مطلب، شناخت عمیق مصالح، کلیدی است در دست طراح که به وسیله آن به طرح خود علاوه بر دوام و کارآیی، به فراخور آن روح منحصر به فرد می بخشد. توانایی انتخاب صحیح مصالح، موجب مقاومت و ایستایی، دوام و پایداری، هماهنگی و مناسبت با عمل کرد و همچنین امکان تحقق طرح با در نظر داشتن چارچوب های اقتصادی خواهد شد.

شناخت مصالح تنها به نحوه تولید و خصوصیات فنی و فیزیکی آنها خلاصه نمی شود. برای انتخاب صحیح مصالح نیاز به در نظر داشتن نکات ظریف دیگری نیز هست؛ مطابقت مصالح با محدودیت های اجرایی، همنشینی با سایر مصالح، نحوه نگهداری و انبار کردن در کارگاه، نحوه صحیح تهیه انواع مصالحی که در کارگاه تولید می شوند، از جمله نکاتی هستند که تأثیر به سزایی در طراحی و همچنین اجرای ساختمان دارند. : لذا استفاده بهتر از امکانات موجود و همچنین انتخاب درست مصالح و توانایی تجزیه و تحلیل محصولات جدید رمز ایجاد ساختمان های پایا، فضاهای جذاب و معماری خلاق است. و در مقابل، هرگونه ضعفی که در این زمینه ایجاد شود مانند پاشنه آشیل باعث بروز خسارات جبران ناپذیری خواهد شد.

مصالح ساختمانی ابزار تولید حقیقی مهندس معمار است (در مقابل قلم و مداد که ابزار تولید مجازی او هستند. بنابراین همانند هر هنرمند و یا صنعتگری که باید به خوبی با ابزار تولید خود آشنا باشد تا به مدد آن بتواند خلاقیت خود را جلوه گر نماید، مهندسین معمار نیز باید دانش کاملی از ابزار کار خویش در دست داشته باشند.

امروز در جهان پیشرفته غرب دغدغه های جدیدی برای مهندسان ساختمان و معمار وجود دارد و آن تأثیر مصالح در دستیابی به توسعه پایدار است. تولید مصالح سبز، بخش جدیدی از مباحث مهندسی ساختمان می باشد که در آن استفاده از مصالح قابل بازیافت و بازیابی شده و همچنین تولید مصالحی که در روند تولید و بهره گیری از آنها به محیط زیست صدمه اندک و لااقل قابل جبرانی وارد آید مورد توجه است. لذا امید است این حساسیت در زندگی حرفه ای مهندسان کشور عزیز ایران نیز فراگیر گردد و انتخاب مصالح ساختمان با بینشی آینده نگر برای حفظ حقوق طبیعی مردم و نسل های آینده صورت پذیرد.